عبارتند از:
1- ابتدا مطمئن شویم که قبلاً انتظارات خود را به او گفتهایم و او منظور ما را به خوبی درک کرده است و علاوه بر آن، مرزهای تشخیص رفتار مثبت و منفی کاملاً برای او ترسیم شده است؛ زیرا در غیر این صورت کودک جاهل است نه خطاکار.
2- انتقاد به صورت غیر مستقیم را بر انتقاد مستقیم ترجیح دهیم و استفاده از روش ایما و اشاره را مقدم بر روش تصریح بدانیم.
3- انتقاد را با تحقیر و توهین درنیامیزیم.
4- انتقاد را از رفتار خاصی که انجام شده است، شروع کنیم و انتقاد از کلّ شخصیت فرد را که منجر به ناامیدی وی میشود، هرگز طرح ننماییم.
5- انتقاد در خلوت بر انتقاد در جلوت ارجحیت دارد.
6- رعایت میانه روی و اعتدال در انتقاد.
7- در هر انتقادی، ابتدا از یک جنبة مثبت فرد سخن را آغاز کنیم و به تدریج به جنبة مورد بحث (نقطة ضعف) نزدیک شویم.
کلمات کلیدی: