به‏طورکلی سه هدف اصلی را برای تربیت دینی قائل است:

الف - بیدار سازی فطرت و عقل

از نظراسلام، انسان ها دارای خزانه‏های عقلی می‏باشند که باید آنها را گشود، و نیز دارای معرفت های فطری نهان مانده‏ای هستند که آنها را می‏توان با تذکر از فراموشی به درآورد.

مأموریت انبیا تنها علم دادن نیست، بلکه مهمتر از آن تذکر دادن است. به آدمی معارفی عنایت شده است که او بدون اینکه از چگونگی آن معارف باخبر باشد احساس می‏کند که با آنها آشناست.

ب - ایجاد رغبت و شوق به طاعت خدا و عبادت او

در اسلام انسان به صورتی تربیت می‏شود که بنده کامل الهی باشد و مطیع و تسلیم اوامر پروردگار گردد. می‏داند که او در مقابل پروردگارش هیچ است، فقیر و محتاج است، هیچ قدرتی ندارد، توانش خدادادی است و فهمش منشأ الهی دارد. به همین جهت او، بنا بر هدایت عقلِ‏فطری راغب به اطاعت خدای قادر و غنی است.

ج - ایجاد محاسن و مکارم‏اخلاق

مکارم‏اخلاق، سجایای عالی اخلاقی هستند که صفت انسان می‏شوند. این مکارم جزء لایتجزّای زندگی او می‏شوند، و همیشه در هر عملی بروز و ظهور دارند، او با آن مکارم، زندگی می‏کند و با آنها نیز می‏میرد. عالی­ترین مکارم‏اخلاق را پیامبراکرم (ص) ابلاغ فرموده و ایشان با بعثت خود تمام کننده­ی انواع مکارم بوده‏اند.

عملکرد تربیتی

ازجمله­ی این طرح­ها می­توان به "طرح کرامت" اشاره نمود. طرح کرامت، طرحی است که هدف کلی آن پاسداری از "کرامت" و "عزت نفس" دانش­آموزان است و در صدد است فضایی فراهم سازد که در آن انسان­های کریم رشد و نمو یابند (مرادحاصل و همکاران،1381، ص25). این مهم با ایجاد فضایی غیررسمی در مدرسه و در خلال برنامه­های رسمی اتفاق می­افتد.

ترتیب کار به این شکل است که در فرآیند اجرای طرح کرامت در محیط­های مدرسه و خانواده زمینه­ای فراهم می­گردد تا دانش­آموزان:

·        از کرامت انسانی و مقوم­های مربوط شناخت پیدا کنند.

·        با شیوه­هایی آشنا شوند که بتوانند کرامت خود را توسعه دهند.

·        در جریان مواجهه با مقوم­های کرامتی با شناخت از توانایی­های خود، آنها را بروز داده و به واجد بودن آن­ها اطمینان حاصل کنند.

·        با تکریم انسان­های دیگر در خانه، مدرسه و اجتماع به وظیفه­ی کرامتی خود عمل نموده و در تقویت فرهنگ تکریم عمومی بکوشند.

·        پیام­های کرامتی را به خانواده و اجتماع منتقل کرده و آنان را به ایفای نقش کرامتی­شان آشنا سازند. (کریم­زاده،1386، صص12-11).

شیوه­ی اجرایی این طرح به این شکل است که ضمن تعریف هدف غایی طرح و عملیاتی کردن آن (که در چارت ذیل مشاهده می­شود) واحدهای پرورشی طراحی و به شیوه­های متفاوت اجرا می­شود. (مرادحاصل و همکاران،1381، ص26)

در واقع تمام توضیحات این طرح در قالب یک کتاب راهنما برای پنج پایه­ی موجود در دوره ابتدایی تنظیم، و در اختیار معلمان هر پایه قرار می­گیرد تا براساس برنامه ارائه شده در آن به ساماندهی فعالیت­های پرورشی خود پرداخته و در هر هفته با موضوع قرار دادن یکی از عنوان­های مطرح شده برای هر پایه و با استفاده از شیوه­های توصیه شده به بسط آن مفهوم در بین شاگردان پرداخته و آن مفهوم را در آنها نهادینه نمایند.

شیوه­های اجرایی این طرح متفاوت می­باشد، اما در تمام آنها یک نکته­ی اساسی مدنظر می­باشد و آن اینکه در این طرح چشاندن مزه­ی کرامت به دانش­آموزان به همان صورت است که در خانه عمل می‌شود، با این تفاوت که اینجا در فاصله­های تدریس (نه در هنگام تدریس که "رسمی" است) و در همه­ی اوقاتی که "رسمیتی" برای دانش­آموزان مطرح نیست و در آن لحظات و اوقات که زمان، زمان آزادی (فراغت) دل آن­هاست، اقدام­های کرامتی صورت می­گیرد[1](کریم­زاده،1386، ص13). برخی از فعالیت­هایی که برای اجرای طرح مطرح می­شود، عبارتند از:

·        قصه خوانی و انجام بحث و گفتگویی بعد از ارائه­ی قصه.

·        طرح آیات و روایات و ارائه­ی تفسیر و توضیحی مختصر درباره­ی آن­ها.

·        نقل خاطره­ی دانش­آموز از زندگی خود و اطرافیان.

·        استفاده از رسانه­ها برای جمع­آوری اطلاعات.

·        اجرای مسابقه و بازی.

·        انجام فعالیت­های هنری.

·        انجام تحقیق و پژوهش.

·        زنگ تفریح با محوریت موضوع واحد کار.

·        ایجاد نمایشگاه از کارها.

·        برگزاری مراسم اختتامیه در پایان سال تحصیلی و جمع­بندی (همان، ص13).