1-      کار یا اخلاقِ نیکِ کودک، مورد تحسین واقع شود، نه خود او، تا ارزش کار نیک را دریابد.

2-     کار کودک واقعاً شایست? تشویق باشد و تشویق تنها برای دلخوش کردن موقت او به کار نرود.

3-     تشویق صورت رشوه به خود نگیرد؛ مثلاً، به کودک نگویند: اگر برادرت را اذیت نکنی، به تو شیرینی می‌دهم. چون در این صورت کودک تصور خواهد کرد که هر وقت به او شیرینی ندادند می‌تواند برادرش را اذیت کند.

4-     علت تشویق باید معین باشد تا کودک بداند برای کدام کار شایسته‌ای تشویق شده است.

5-     تشویق در حضور جمع اثر بیشتری دارد، بخصوص اگر کودک کار خوبی را با دشواری انجام داده باشد.

6-     تشویق و تحسین نباید از حدّ معقول و متناسب خود تجاوز کند، زیرا کودک را به غرور و خود بینی مبتلا می‌سازد.

7-     مشوّق نباید به صورت غایت و هدف در آید، در تشویق‌ها هدف مورد تأکید و تشریح قرار گیرد و چنان نشود که وسیله جای هدف را بگیرد.